Carlos Ruiz Zafon "Labirynt duchów"

Carlos Ruiz Zafon napisał opowieść, która: nie ma początku ani końca, ma tylko prowadzące do niej drzwi. (...) to nieskończony labirynt słów, obrazów i duchów przywołanych po to, żeby wyjawić nam ukrytą prawdę o nas samych.
Książki powinny uczyć myśleć, czuć i przeżywać tysiące rozmaitych przygód, taką pozycją jest właśnie Labirynt duchów: to prawdziwa literacka symfonia, zalecana szczególnie tym, którzy chcieliby zapobiec zainfekowaniu wszechobecnymi objawami zakaźnego debilizmu oraz uelastycznić tkankę mózgową, nieustannie narażoną na zwapnienie w związku z ciągłą ekspozycją na oficjalnie obowiązujący kanon grubiaństwa i prostactwa.
Czytanie tego utworu jest niczym delektowanie się wyśmienitą potrawą, strona po stronie zmusza do refleksji, odkrywa tajemnice, wciąga w świat intrygi. Nie można przeczytać tej książki na "jednym wydechu", ponieważ odnosi się ona do wielu problemów i zakamarków ludzkiej duszy, nad którymi należy się pochylić, zastanowić i przemyśleć.  Ukazuje, jak piękne i wartościowe jest czytanie książek, bez których życie nie smakuje tak samo. Powieść porusza kwestie wspomnień, prześladowań, ucieczki przed prawdą i szukania własnego miejsca na świecie. Każdemu, kto pragnie zachować zdrowy rozsądek niezbędne jest na tym świecie miejsce, w którym będzie mógł i będzie chciał się zagubić. Miejscem tym, ostatnim azylem, jest drobny zakamarek duszy, do którego można uciec, schronić się, a potem zamknąć się i wyrzucić klucz, gdy świat w absurdalnej komedii zmierza ku katastrofie.

Większość z nas, śmiertelników, nigdy nie zdoła rozpoznać swojego prawdziwego przeznaczenia:to ono wpada na nas jak rozpędzony pociąg. Ale kiedy podnosimy głowę, żeby popatrzeć, jak się oddala, jest już za późno, resztę podróży musimy odbyć na własną rękę, co niektórzy naiwni nazywają dojrzałością. Nadzieja jest jedynie ułudą, że ów moment jeszcze nie nadszedł, że uda nam się dostrzec nasze prawdziwe przeznaczenie, kiedy będzie się do nas zbliżać, i że uda nam się wkroczyć do tego pociągu, zanim na zawsze utracimy możliwość bycia sobą, a pozostanie nam tylko pusta egzystencja i tęsknota za tym, co miało nastąpić, ale nigdy się nie wydarzyło.
Nie dopuśćmy do tego, żeby nasze życie stało się tylko jałową egzystencją. Walczmy o prawdę, przyjaciół i ulotne szczęście. Każdy przychodzi na świat w jakimś celu. Szukajmy tego celu, pokonujmy przeciwności losu i starajmy się żyć tak, żeby świat, który jest pewnego rodzaju lustrem naszych czynów, nigdy nie ujawnił odbicia, którego będziemy się wstydzić.
Labirynt duchów jest skarbnicą wyszukanych i niekiedy pikantnych złotych myśli, które mogą stać się inspiracją dla wielu pokoleń.

Ciekawe słówka
Niezapomniane cytaty