Wioletta Sawicka "Piękna miłość"

Współczesne życie toczy się coraz szybciej, a człowiek zapomina, że podczas życiowego biegu w konsekwencji  dotrze do śmierci. Dlatego jeśli w pogoni życia natrafimy na piękną miłość, to warto z niej czerpać pełnymi garściami.

Piękna, prawdziwa miłość, to umiejętność patrzenia w tę samą stronę, kroczenie razem za rękę przez życie. Czasem może być pod górę, pod wiatr, w deszczu i słońcu. To nieważne, ponieważ prawdziwie kochać, to błądzić i wybaczać. Nie posiadając nic, mieć wszystko. Umieć dzielić z drugą osobą prozaiczną codzienność, ponieważ w prozie życia kryje się największe piękno miłości. Takiej, gdzie czułość, bliskość i szacunek umacniają się z każdą chwilą.
Prawdziwa miłość to takie uczucie, które trwa wiecznie, nawet po śmierci ukochanej osoby. Miłość trwa dalej, może zmienić tylko swoje oblicze lub przenieść się na inną osobę, ale to nadal to samo uczucie.

Po śmierci ukochanej osoby trzeba umieć przeżyć żałobę i dalej żyć. Rozkoszować się każdym dniem i ludźmi, którzy są wokół. Wielka rozpacz po utraconej miłości może zaślepić i przez to umknie ktoś, kto jest obok i potrafi kochać bezgranicznie.

Piękna miłość jest powieścią o stracie i jednocześnie o umiejętności wracania do życia, chwytania emocji i pogodzenia się ze stratą. Najważniejsze, to umieć przeciwstawiać się przeciwnościom losu, nie poddawać się, mimo sytuacji bez wyjścia, bo wyjście zawsze się znajdzie, gdy bardzo do tego dążymy. Autorka pokazuje co dzieje się z człowiekiem, który pozbawiony został możliwości spokojnego życia, jednocześnie przedstawia czytelnikowi, że nawet z najgłębszego dna można się wydostać.

Inspirujące cytaty