Wojciech Kuczok "Gnój"

Czytanie tej książki może sprawiać ból !!!
W utworze mamy do czynienia z ludźmi, którzy w swojej duszy mają jad. Ale także z takimi, którzy są niczym stary dąb - wewnętrznie wydrążeni, mają korzenie, gałęzie, swoje miejsce w ogrodzie, ale wewnątrz są puści; w środku chowają się przed światem, zamykają, ryglują.
Stary K. - ojciec bez imienia i nazwiska, bez cech indywidualnych. Współczesny everyman - abstrakcyjny reprezentant wszystkich ludzi. Trochę takie ostrzeżenie, że każdy z nas może takim się stać. Żyjemy w biegu, dążymy do władzy, pozycji, a zapominamy o umiejętności komunikowania się i wyrażania uczuć. Stajemy się tak jak bohater książki - analfabetami emocjonalnymi. Mężczyzna stosuje tresurę na psie za pomocą rózgi, pejcza i bólu. Niestety ten sposób wychowania przenosi na swojego syna, gdyż twierdzi, że: kto nie jest posłuszny z miłości, ten jest posłuszny ze strachu. Ale jak dziecko może być posłuszne z miłości, skoro nigdy takiego uczucia w domu nie zaznało. Rodzic nie potrafi werbalizować uczuć, jedynym sposobem na okazanie emocji i władzy jest przemoc fizyczna i psychiczna. Ojciec podczas wielokrotnego bicia podkreślał: ja nie toczę z tobą wojny, ja cię po prostu wychowuję. Może powodem takiego zachowania starego K. jest wewnętrzna nienawiść, która jest odwieczna, nieuleczalna, nie do przezwyciężenia. Takie postępowanie prowadzi do destrukcji chłopca, który w pewnym momencie zaczyna marzyć o wojnie. Wtedy zostałby żołnierzem i mógłby zabić swojego ojca. Wojna nie przychodzi, a dziecko doświadcza piekła za życia. Kiedy chłopiec "przyzwyczaja się" do bicia, które staje się rutyną, stary K. wymyśla nowe tortury, gdyż: upokorzenie traci swą moc, gdy się do niego przywyknie.
Tytułowy gnój to obraz ludzkiego życia. Egzystencji, podczas której człowiek ukazany jest jako ruina, gdyż w nim są gruzy, które uwierają przez skórę, on sam siebie uwiera. To nie otaczający ludzie nam przeszkadzają, to nie życie, to my sami. Taki stan będzie trwał, dopóki nie zaznamy wewnętrznego spokoju, który przyniesie ukojenie i pozwoli odzyskać człowieczeństwo.
Życie ludzkie jest niczym sztuka. Należy zawsze pamiętać o pasji, bo bez pasji nie ma sztuki, nie ma egzystencji. Jeśli nie będziemy pielęgnować naszych zamiłowań, nie wyostrzymy zmysłów i nie wyłapiemy tego, co stanowi esencję, to znajdziemy się na granicy obłędu, dotrzemy do bram piekła: w piekle na powitanie pokażą ci wszystkie twoje niewykorzystane szanse, pokażą, jak wyglądałoby twoje życie, gdybyś we właściwym czasie wybrał właściwe wyjście.

Ciekawe słówka z utworu
Niezapomniane cytaty